बिडाइके उ पल

बाट आज से करिब १७ बरस पहिलक हो । जब मै कक्षा १० मे पहर्टि रहुँ । डस पास कैके आउर पह्रम कना आस लेके डस पास पूरा कर्नु । ओकर पाछे मै  २०६३ सालके slc पास फेन कर्नु । टब +२ पहर्ना इक्षा रटि रटि मै अपन पह्राइ अाघे बह्राइ नै सेक्नु । काकरे कि मै गरिब परिवारमे जलमलक् मारेसे मै +२ पह्रे नै सेक्नु इ बाट सत्य हो पह्रक लाग रुप्या चाहट । 

एक रोज सेक नै सेक बाबा से रुप्यक लाग कनु टे बाबा बरे दु:खसे कहल छावा मै टुहिं कसिक पह्राउँ मोर कमाहि नै हो ना रुप्या अइना कौनो स्रोत हो आप मै टिहिन पह्राइ नै सेकम छावा बरु पहर्ना मन बा कलेसे कहरु काम कैके पह्रे सेक्बे छावा । बाबा अत्रे किल कहल मै का नै मजा बाट कनु झे बाबा असिक कहल कुछ सोचहि नै सेक्नु । कहोर कहोर समझके बरे रिस लागल । मै पह्रे नै पाके मरु जसिन लागल । 

मै सोच्नु कसिन जिन्गि हो मोर अपन सोचल काम फेन करे नै  सेक्ना महि बरे रिस लागल । अचानक एक रोज एकठो आप्ने गाउँक् मनै काम करक लाग मानै खोजटहे । रिसके मारे मै फेन उहे मनैयासे संग सम्पर्क  कर्नु । टब डु टिन रोज पाछे जैना बाट हुइल रहे । जब काम करेजैना पक्का हुइल टे समय बिट्लक पटै नै चले  । मै टे कहिया जैना हुइटा किल सोचे । रिसक् मारे मै घर फेन छोर्ना निर्णय कर्नु । ओकर पाछे हाम्रे घर छोरके आपन देश छोरके जैना क्रममे मै आपन डाइ बुबा हे ढोग कर्टि जाइटहुँ । हाम्रे सात जहनके ग्रुप होके भारत जाइटहि । हाम्रे काम कर्ना ठाउँ  कसिन हुइ हुइ कसिन काम हुइ कसिन मनै हुहिं कहिके अनेक प्रकारके बाट मनेम खेल्टिरहे । सक्कु मनै अपन-अपन मनक् टिट मिठ भावना सुनैटि रहिंट । बाट कर्टि जैना करम मे हम्रे मोहना लडियक् किनार पुग सेकल रहि । ओहे बेला बसमे बोल्टि रहल गितसे  मोर मन छुलेलस । गित रहे- के सोचेथे जिन्दगिमा के के भयो आज.....। इ गितसे मोर सक्कु जिबनके सपना खोल डेहल रहे । एका एक आँधी चल्लस, डिनेके रात पर्गिल हस हुगैल रहे । पहरके मजा काम करम सोच्ले रहुँ तर सोचल जस्ते नैहुइल । छोटिसे मनेम बोकल सारा सपना खतम होगैल । बर्षौके पह्राइ मेहनत सब माटिम मिल्गैल । गितसे मोरो बिगतके सक्कु बाट किलकोर्टि रहे । कहोर कहोर सोचके मनेम राह लाग जस्टे हुइटि रहे । आँखिमसे आँशुक बुँडा गिरटहे  मोर मनेम यहे बाट खेल्टि रहे कि मोर घारेम रुप्या पैसा नैहुइलक मारे मै मजासे पह्रे नै भटैनु । सायद रुप्या रहट टे आपने देश, आपने गाउँ घरमे रमैटुँ । असिके डाइ बाबा साथी संगिनहे छोरके प्रदेश लागे नै परट । 

सोच्टि सोच्टि भारतके चन्दन चौकी बस पार्क पुग्लि । साँझके चार बजसेकल रहे । बस आइल टे हम्रे सक्कुजने बैठ्लि, बस आपन रफतारमे गन्तव्य ओर सोझरल । मै आपन गाउँ घरके याद कर्टि रहुँ, अपन खेल्लक् बहर्लक ठाउँ छोरके मन नैलाग्के फेन बाध्यतासे छोरे परलरहे । कुछ बेरमे हम्रे पलिया पुग्लि उहाँ से हमार यात्रा सुरुइल । रातके नौ बजे बस आपन यात्रा सुरु करल ओ बिहान लखनौ पुगाडेहल । लखनौ मे टिकट काटके हम्रे बसेम बैठ्लि । जैना करम मे डग्ग्रिम पुलिस हुइ कि के हुइ हमार ठाउँ आके बसेम रहल सक्कु नेपालीनसे पैसा मागे लग्लाँ । हम्रे पैसा नैडेलेसे बसेमसे उटर्ना ढ्म्कि डेहेलग्नै ओ बन्द करडेब लैजाके कहे लग्लाँ । हम्रे पैसा नैडेना सोचल रहि तर उ मनै हमार झोला चेक करके बचल सब पैसा लेके छुच्छे कराडेलै । सक्कु संघर्यनके अनुहार लालकर्या हुइल देख्नु, हम्रे समस्यामे परसेकल रहि । पैसा कमाइ निक्रल मनै सुरुमे लुट्वा पागैलि । मै सोच्नु हम्रे का खराब कैले टि असिके हमार संगे पैसा लुट्टै । रक्षा करक छोरके उल्टा लुट्ना । मनेम अस्टे बाट सोच्टिरहुँ  सक्कु संघर्यन निरास रहिंट । बस आपन गतिमे चलल रहे । ओकर पाछे महिलनके भेस मे पुरुष मनै पैसा मागे अइलैं । एक टे सक्कु रुप्या झार सेकल अपनेहे भिख मंगना  होसेकल रहि । मै सोचटि रहुँ  कसिन देश हो जो फेन मागेकिल आउना । हाँथ गोरा रटिरटि अउरेक भरेम बाँच्ना  कसिन कसिन मानै बटै इ डुनियामे । 

अस्टे रहे यात्रा हम्रहिन जोन कम्पनी मे काम कर्ना रहे उहे कम्पनी पुगसेकल रहि । हम्रे सब जने कम्पनी भित्र पैठलि । रातीक् करिब आठ बजल रहे हम्रे बेरि खाके सुत्लि ओ बिहान सक्कु जने काम करे लग्लि । कब्बु असिक काम नैकरल मनै १२ घण्टा कटैना मुस्किल लागे । काम कर्टि जाइबेर रमाईलो ओ सजिलो लागे लागल । पाछे महिना बिट्लक पट्तै नै चलल । एक रोज हम्रे दुई जने काम करटहि ओहे बेला मोर मोबाइल मे फोन अइलस । फोन उठैनु घरक फोन रहे । बुबा मोर संघर्याहे फोन करेकले रहे, संघरिया घर फुटलक बाट सुनैलै अत्रे बटाके फोन ढारडेलै । घरक् उ बाटसे महि बरे चिन्तित बनाडेहल । काम कर्ना संघरियन सम्झैना करिट, चिन्ता ना लेउ एक रोज अल्गे हुइनै हो मजासे काम करो पछे सब आपन होजैहिं । तर इ बाट मनेम पलिरहे आखिर काहे बुबा ओ काका अलग हुइलै कसिन चलन हो कहिके सोच्टि रहुँ । समय बित्टि गैल मै फोन मार्फत घरक् हालखबर लेटिगैनु । एक रोजके बाट हो हम्रहिन कामेम लगैना  मनैयक परिवार कम्पनी मे अइना बाट सुन्नु । कुछ दिन पछे उ परिवार हम्रे काम गर्ना कम्पनीम् आगैलै । बरे मजा परिवार एक्ठो छाइ एक्ठो छावा,  हमार परिचय नै हुइल रहे । ढिरेढिरे परिचय हुइलस ओ नात फेन बनालेली । मै उ महिला हे फुइ नात लगाके बोले लग्नु । एक रोज दुई रोज कर्ट डस महिना बिटसेकलरहे । 

एक रोजके बाट हो । उहे महिलाके छाइ से मोर परिचय हुइल । उ बरे सुन्दरी रहिन हेर्टि रहुलग्ना, असिन रहिन कि बयान करके फेन वर्णन करे नैसेकजिना । सपना रहिन हुँकार नाउँ, जाट्टिसे कल्पना  फेन करल नै रहुँ अट्रा सुन्दरीक संग असिक भेंट हुइ कहिके । एक रोज संगे काम काम करटहि उहे बेला उ टुहाँर भोज हुइल बा कि कब कर्बो ? मोर मन  झसाक से करल हुँकार प्रस्नके जवाफ डेनु नाहि नै करल हुँ । मै आपन गोरम ठर्ह्याके किल भोज करम । घरेम पटुहियक जरुरट रलेसे फेन ठोरचे ढिले भोज कर्ना बिचार बा  खै अाब कसिन हुइट । 

सपनाके ओ मोर रोकअस्टके बाट चिट होए । हम्रे हरेक रोज काम कर्ने मनक् बाट कर्टि समय बिटाइ । ढिरे ढिरे हम्रे एक डोसर से आकर्षित हुइ लागल रहि । जिन्दगी रमाइलो लागे समय बिट्लक पटै नै चले ।सपना महि मन परैलक आपन मनक् बाट कहे नै  सेक्के सक्कु बाट फुइहे जना सेकल रहिन । एक रोज सपना के फुइ कलिन  " भाइ मै टुहिन एक बाट कहुँ मन्बो ? मै कनु "का बाट हो । फुइ कलिन सपना टुहिन मन परैठिन तर मनके ​बाट कहे नै सेक्थुइम । इ बाट सपनासे अप्नेहे पुछलेहो टब अप्नेहे बुझ्जैबो । मै सांझके एक चो सपनाहे भेट करे कनु ओ कहल जस्ते सपना महिसे भेट करे रातीके अाठ बजे ओर आईन । टब मै फुइक सुनैलक बाट हुँकिन संग पुछनु उ कलिन का हाँ अमृत मै टुहिन मन पराइ लागल बाटुँ । मै सपनाके धेउर बाट बुझे नै खोज्नु  का करे कि सक्कु बाट बुझसेकल रहुँ । मै  कुछ नै सोचके सोझे उनको स्विकार करलेनु । उहे डिनसे हमार एक आपसमे माया पिरतिके बाट सुरुहोगैल । सु:ख-दु:ख के मनके बाट साँटिक साँटा कर्टि समय बिटाई लगिलि । कहुँ जैना हुइले से पहिले एक डोसर हे बटाके जाइ । सपना एक दिन महिसे बाट करे नै पैलेसे रोइना । हमार माया बरे गाहिंर गाह्र होगैल रहे । 

एक रोजके बाट हो उ अपन मालिकके घर अचानक से गैल रहिन । जैना बेला उ महिन कुछनै बटाके गइल रहिन । मै सपना गैलक डग्गर हेर्टि रहुँ महि कुछ पटानै रहे उ काहाँ गैलिन कहिके । मै सोचिरलम मे उहे बेला एकठो संघरिया आके महि कलिन सपना टुहिन कुछ कहिके गैलिन ? मै कनु हाँ कुछ नै कहल हुहिन । फेरि संघरिया कलिन सपना आज राटके आठ बजे नेपाल जाइटिन अपन मालिकके संगे । इ बाट सुनके महि बरे नै मजा लागल । मै कुछ सोचे नै सकटहुँ । का करु कसिक करु होगैल रहे । काम कै के सक्के मै हात मुह ढोइगैल बेला सपनाके फुइ नलेम आइलिन ओ महि कलिन । भाइ टुँ किहे निरास देखाइटो हुँ ? सपना टुहिन बिना कुछ कले गैलिन का ? नाहि कुछ नै बटैलिन । फेर से कलिन कसिन लौन्डि हो बटाइ पर्ना हो । तर चिन्ता ना करो उ आपन मालिक संगे जाइटा । मै उहाँ के बाट बिच्चेम काटके कनु मै सुन्ले रहुँ कि सपना मालिक संगे गाउँ गाटिन । उ कलिन गाउँ नै जाठुइन उ टे दुई तीन रोजके लाग मालिकके घर गैलबा  दिपावलीके टयारिके काम कराइ । मै उहाँ से धेर प्रस्न पुछे लग्नु लग्नु । लेउ आब चिन्ता नाकर्हो  सपना आ जैहिन ।  सपना केवल तुहाँरे हो टुहाँरे हुइ । उ फेन टुँहार बिगर जिए नै सेकि । ओकर पाछे मन सान्त हुइलस काम कर्ना मन फेन लागल । 

दिपावलीक दिन रहे कम्पनीम विभिन्न रंगके कागजके पतंग सजाइल रहे । एक ओर मानैनके भिरभार फेन ओस्टे रहे । उहे बेला दिपावलीक् पहुँरा बट्ना कार्यक्रम चल्टिरहे । उहे बेला सपना अइलक खवर पैनु मै हतार हतार मे सपना हे चिटाइ लग्नु । एहोर ओहोर खोजे लग्नु नै डेख्नु टब छटमे गैनु टे उहाँ एक्केलि बैठल रहिन सपना । पहिले जस्ते हम्रे एक संगे बैठके मनक करे लग्लि । बाट कर्टि जाइबर सपना अचानक रोइ लग्लिन । उ रोइटि कलिन अमृत मै मलिकके घर अबसे कब्बुनै जैम । मै  कनु  काहे का हुइल ? उ ओइटि कलिन अमृत उहाँ महि ना सुत्ने समय ना खैना कामै काम करेपरल । जाइबेर टुहिन एक शब्द फेन कहे नै पैनु रात दिन तुहाँर सम्झना आए । महि माफ करो अमृत कटि उ रोइलिन । हम्रे एक आपसमे रमैटि कलि मैया झन झन गाहार हुइटि गैल । 

एक दिनक बाट हो सपानके डाइ पटा पैलिन कि सपना महिसे लागल बटिन कहिके । बिहान आठ बजेक बाट हो मै डिउटि मे आसेकल रहुँ तर सपना कब अहिन कहिके अस्रा हेर्टि काम करटहुँ मने उ नै अइलिन । सपनाके डाइ हुकिन पिटले रहिन काहुन । बाबाक से फेन पिटाई खाइल रहिन काहुन । महि नै मजा लागटहे सपना काममे नै अइलक मे । लन्च पाछे खाना खाके मै सपनाक कोठामे गैनु । सपना सुतल रहिन । मै कनु सपना का हुइल आज बोलकर्लेसे फेन नै बोल्ठो । सपना कलिन महि आज डाइ बुबा  पिट्ले टै टु काहे महि बचाउन नै अइलो हाँ । सपनाके बाट  महि मन नै परल काकरे कि छाइन हे सहि डग्गर देखैना डाइ बबाके कर्त्बय हो कहिके मनेम सोचनु । तर मै सपना हे कनु "हेरो सपना टुँ डाइ बाबासे हेल्हा बटु कहिके ना सोच्हो । यदि टुँ महि साथ डेबो कलेसे टुहिन पक्कै अपन डाइ बाबाक् पटुहिया बनैने बटुँ । 

इ हमार मैया कोइ फेन रोक्न नै सेकि । सपना कलिन अमृत मै ओ टुँ एक ठाउँमेबाट कर्टि रहलमे कुरा मोर डाइ बाबा अइलेसे काहे भग्ठो ? अबसे ना भग्हो ना अमृत पिलिज अाब से नाडरैहो कलिन सपना ।

हमार  मैया चल्टिरहल । नुकछिप हम्रे भेंट कर्टि रलि एक घचिक नै डेख्लेसे सुनसान लागे । मै कोठमसे बाहर निक्रल बेला सपना नुक्के हेरिन । इ डेक्के महि एक्ठो गितके याद आजाइ । नुक नुक हेर्ना छैलिहे देख्नु बरासुघ्घुर । मै इ गित गैटि हुकिन से ख्ल्वार करु । उ कहिन उसिनहो कलेसे महि उराएर नेपाल लैजिना कब  हो । मै कहुँ  चिन्ता नाकरहो हलि से हलि टुहिन नेपाल लैजाने । 

मोर ट तीन महिना पछे नेपाल जैना पक्का रहे । अाब महि हे सपना से डुर हुइना बेला होगैल रहे । काकरे  कि सपना ओ मोर मायाके चर्चा सक्कु फैल सेकल रहे  । तर सपनाके उप्पर पूरा बिश्वास नै रहे । उ कहिन अमृत टु नेपाल जाके महि बिसर टे ना डेबो । महि टे टुँ  महि बिसर जैबो कि जस्टे लागट । तर मै कनु सपना टुँ असिन बाट ना सोचहो । हम्रे नेपाल जैना रोज फेन आसेकल रहे । नेपाल अइना रात मेर मेरिक खैना चिज सपना तयार करडिलिन । हम्रे सक्कु जने आपन समान तयार  । मै हाथ मुख धोके कनु सपना महि पठाइ सब पर्क सम्म चोल्हो ना । सपना कलिन टुहिन पठाइ जैम कहिके टे रात्ति उठल बटुँ कलिन ।

हम्रे सब जने अपन झोला लेके डग्गर ओर लग्लि ओ  मोर एक्ठो झोला सपना लेके बाहर निक्रलिन । मै फेन एकठो भारि झोला बोक्के बाहर निक्रनु । सब संघरिया अागे अागे जाइटहिंट । सपना ओ मै पाछे पाछे आपन मनके बाट कर्टि जाइटहि । बाट कर्टि हम्रे बस पार्क पुग्लि । बिडा हुइना बेला मै सपना हे कनु मजा से रअो ना मै टुहार अस्रम रहम । सपना कले रहिन अमृत माघेम ना जाउ बरु लावा साल मे संगै जाब बेन्से । तर मोर  घरक् जरुरी कामसे सपनाहे छोरके आइपरल । 

हम्रे बिडाईके हाँठ हिलैटि बिडा हुइलि । ओ हम्रे नेपालके यात्रा सुरु कर्लि । तीन दिनके  लाम्मा यात्रा पाछे  नेपाल पुग्लि । डगर मे भैया लेहे आइलरहे  हम्रे बाट कर्टि घर पुग्लि । घर पुग्के महि बरे नै मजा लागल काकरे कि घरक् समस्या धेर देख्के । एक ओर घरक् समस्याले नैमजा लागे टे उहोर सपनाके माया याद । डिन समय बिट्टि गैल सपनाके याद ओ माया धेर संटैलस । उहे यादसे  कुछ चिज खैनास नै लागे । गाउँ घरेम भोज हुइट डेख्के मन जरे । मै सोचु यदि हम्रे घर अलग नैहुइल रटिकलेसे  बाबा डाइ पटुहिया भेटैटाँ । तर सपनाके कहाइ अन्सार बैसाखमे घरे इना रहिन ।

 हुँकार बटिया हेरके दिन हप्ता महिना गने लाग्नु । एक   रोज सपनाके फोन अइलस । उ कलिन अमृत अब हम्रे नेपाल नै जाप चार पाँच बर्ष पछे किल नेपाल जाप  कलिन तर अमृत टुँ चिन्ता ना लेहो मै टुहार हुँ, टुँहारे रहम । जत्रा साल साल रलेसे फेन टुँ बाहेक किहुइ फेन अत्रा ढेर मैयाँ करल नै रहुँ ओ करले फेन नै रहुँ । अमृत बिश्वास करहो  टुहिन बाहेक अउरे  किहुइ चाहल नैहुँ । भोज करम कलसे टुहिनसे नै टे किहुइसे नाइ बिश्वास करहो । मै कनु सपना टुँ हलि अइहो  चार पाँच बर्ष पाछे अइबो कलेसे टे महि एकठो लौन्डि लन्ना जरुरी बा । काकरे कि घरेम काम कररुइया मनै नै हुइट, अाइ सेक्बो कलेसे हलि अइहो कनु । सपना कलिन अमृत टुहिन बिस्वास नै हो ना ? ओसिन हो कलेसे महि लेहे आउ । तर कसिके जाउँ बाबा इ बाट मे सहमति नै रहे । बाबा कहाइ अन्सार अहिन कलेसे  घरेम अहिन नै टे उहाँ जाइ नै भेटैबे, बाबा महि कहल । बाबक कहल इ बाट महि मजा लागल मै सपनाहे कनु मै टुहिन लेहे नै तर टुँ अइबो टब भोजक बाट करब ना ....। टुहाँर बटिया हेर्के रहम ।

आशा .....✍️