अपन मनै || Apan manai

अपन मनै || Apan manai

"दिनेश, विजय ओ रबिनाहे पात्र बनाके सिर्जाइल इ कथामे लवन्डी लवन्डाके प्रेम कहानी हो । अपन ठरुवाहे छोर्के डोसर ठरुवाहे लेके पाछे जाके दुःख भोगल कथा बा ।"


अपन मनै || Apan manai


सुनसान राट घर फेन सुनसान असिन सुनसान कि एक सुईगिर्लेसे फेन पटा पैना मेर्के । उह सुन घरम कोठामे अकेली बैठके एक से एक चुरोट सुगैनै, सुर्कने कर कहिन । कोठा चुरोटके ढुवाँसे भरल रहठ टहुँ फेन चुरोट सुर्कना छोर्ले नै रहिट । अलपत्रे जान मिल्ना रहे कि डिनेश के मन डुखल बिन ओ चिन्टिट बटै कना । बहुट गँहिर सोंचमे डुबल डिनेश हाँठेम सुगाइल चुरोट जरके डहे पुगिट । आँखि आँशले रसाइ ओ मन टुटल रहिन । अपन मन ठाम्के वर्षौ से जिन्गि बिटाइ टहिट । अपन मनै केक्रो डोसरके मायामें जिअल रलेसे जिन्गि उडास काहे नै हुइ ।


डिनेशके जिन्गीमे अस्टे घटना घटल रठिन । मासुम बच्चा हाँठ नफैटि रहल अपन जलम डेना डाई छोरके जाइ बार । छुटि भर डाइक दूध पिके बह्रल बाच्चा अाब उहे डाइ छोरके जाइ बेर कसिन लागल हुइहिस उ बच्चाहे । रबिनाके ढुङ्गाके मन होगिल रहिन । एकचो घुमके फेंन नै हेर्लिन् । आखिर काहे अत्रा नफरट इ डुइ जहन से काहे छोरे करल हुहिन ।  




बाट यहाँ से सुरु हुइट । बर्षौ से रबिना डुइ लाइमे गोरा टेकल मनै हस जिन्गि कटाइ टहिन । माने रबिना डुइ जहनके मायाँ मे बाझल रहिन । 


रबिना ओ डिनेशके बाबा बहुट मिल्ना संघरिया रलक मारेसे डुनुजे लावा नाट बनालेला । डिनेश ओ रबिनाके घर परिवारमे सबचिज पुगल रठिन ओ एक डोसरहे बहुट मजासे चिन्ल्हे रहिट । काहेकि डुनुजे एक्के गाउँक ओ छुटिसे एक्के स्कुलमे पहर्ना खेल्ना करिंट । रबिना ओ डिनेश अपन मनके बाट एक डोसरसे छुपाइ नै सेकिन । 


रबिना ओ डिनेश केवल बहुट मिल्ना संघर्या रहिट । रविना के डिनेश मिल्ना संघर्या रहिन टर विजय से भोज कर्ना बाचा हुइल रहिन, जीवन संघिरया के रुपमे रोज्ले रही । यी बाट डिनेश हे पटा हो के फेन रबिना हे मायाँ करिट । पटा रलेसे फेन रविना ओ विजयके भोज हुइना असम्भव रठिन कारण रविनाके घरक परिवार विजयहे मन नै परैठैं । विजय गरिब घरके के रठैं, छाइ लगैना मनै कै भाइ बटै कहिके हेरठैं ओ जग्गा जमिन सम्पति कट्ठुक बटिस कैके हेर्ठै । गरिब रलेसे फेंन डिलके सच्चा इमान्डार, नम्र, दयालु स्वभावके लौन्डा रहिट बिजय । गरिब रहिंट मने पर्हल, ज्ञानी रहिट, इज्जटडार लौन्डा रहिट । सब जहनसे मिल्के रना मिलनसार रहिट विजय । उहे मारे हुई रविना विजयसे मैया लगाई पुग्ली ।




एक डिन रविना अचानक अपन भोजक बाट सुन्ली टे हुँकार अनुहार मलिन डेखा पर्लिन । सब डिन हाँस हाँसके बाट कर्ना मनै निराश होगैल रहिन । डिनेशसे सँगे घुमफिर कर्ना मनै कम बोले लग्ली । रबिनाके अनुहार ओ आँखी बटाई टहिन हुँकार मन डुःखी बटिन कैक । रबिना अपन मनके बाट डिनेशके सामु आँश गिरैटी कटिरहिन, डिनेश टुहन सब पटा बा मै विजयसे भोज कर्ना चहठु । जीवन संघरियाके रुपमे राजे सेकल बटुँ टर डिनेश मोर भोज टुहाँरसँग करडेना पक्का करसेकल बा मोर बाबा । टर हम्रे टे केवल संघर्या हुइ ना । रविना विजय हन रोज्ले रहिन कलसे डिनेश रविनाहे अपन डिलमे बैठा सेक्ले रहिट । दिलसे प्यार किरट डिनेश रबिना हे मने कहे नै सेकल रहिट काहेकि पटा रहिन रबिना बिजय हे मन परैठिन कहिके ।


 सब कुछ ढिला होसेकल रहिन । डिनेशसे जसिक फेंन भोज करही पर्ना रहिन रविना हे । ढिरेढिरे भोजक लच्क्यागिल रठिन । आजकाल करट भोजक डिन आगैल । डुल्हा रमेश डुल्हीहे लेहे जैठा ओहोर रविना डुल्हिक सिंगारमे संपरके बैठल रठिन । डुल्हा फेंन अपन डुल्ही रविनाकेसँग बैठल रठैं । रविनाके अनुहार खुशी नै रहिन । हुँकार आँखिम आँश टलबलाई टहिन । रविनाके बाढ्यटा रहिन डिनेशसे भोज कर्ना । बहुट रोक्ना चहली रविना भोज हे टर नै सेक्ली । बचन हार सेकल रहिन बाबा । डाइ बाबक वचन पूरा करक लाग रबिना केवल भोजक नाटक करे हस करटहिन । रविना के खुशी छिनगैल रहिन हुँकार मनमे इहे बाट घुम्ठिन । यी कैसिन जिन्डगी लौवन्डिनके अपन जिन्डगीके लाग फेन सोंचे नै पैना । अपन हक अढिकारके लाग फेंन बोले नै पैना । एकचो के जिन्गीफें खुशीसे जिए नै पैना । जिन्गि कटैना टे मोर हो ना, विजयके ठन अब्बा धन सम्तिकिल कम बटिन आरउर चिजमे टे कमि नै हुइट । कहिगिल बा माया जिन्डगी हो । ढन बा मान सम्मान बा टर माया नै हो कलसे जिन्डगी सडा सुनसान रहट । खुशीसे खाइल एक कौरा भोजन फेंन जिउमे लागट कठैं । मन खुशी नै रहट कलेसे सारा जिन्डगी अन्ढार रहट । भोजके पाछे रविनाहे सेकटसम खुशी करैना, पूरा माया डेना प्रयास कर्ठै । हुँकार कुछ फेन कमी नै हुइ डेना कोसिस डिनेश कर्टी गिलै । टर रविना अचानक रोइ पुगिट । अकेलि कवैना करी । 




डिन, हप्टा, महिना करट साल बिट्टी जाइट । रविना एक लरकक् डाइ बनसेकल रहिन टब फेन रविना विजयहे बिस्राइ नै सेक्ले रहिन । रविना विजयहे अत्रा ज्याडा मैया करिन कि अपन सब कुछ अर्पण करसेकल रही । मन्दिर खाइल बाचा से रबिना हे असान्ति करैना करिन ।  जुनी भर साठ डेना बाचा करके फेंन एक डोसरके हुई नै सेकल रहिट विजय ओ रविना । रविना भोज डिनेशसे कर्ले रहिट टर सारा विजयके ओर रहिन । याड नै अइना ट बाटे नै रहिन  वर्षो विजयके माया भुलल् । ठाउँ ठाउँ घुम्लक मिठ मिठ बाट करलक ओ कबु अलग नै हुइना बाचा मन्डिरमे करलक समझके अचानक रबिना रोई पुगी । 



वर्षौ बिटगिल रहिन, एकठो बच्चा जलम लेसेकलमे फेंन रबिनाके उहे हाल रहिन । यी सब बाट डिनेश हे पटा रहिन । जब रबिना एकान्ट ठाउँमे जाके मनके भित्तरसे रोइना करीन, डिनेश कहिंट रबिना आज फे विजयके याड आइटा ना ? । रबिना कहिन डिनेश टुिहन पटैटे बा जब अपन मनैनसे विछोड हुइलेसे कसिन लागट । मही पटा बा टुँ मही बहुट मैया कर्ठो । मोर लाग रुइठो ओ एकपल रह नै सेक्ठो । टर हमार किसमट के खेल कना हो कि डाइ बाबाके जिड्डि, हमार बाट नै सुनडेला डाइ बाबा । आखिर काहे असिक कर्ला, एक डोसरके खुशी ओ ईच्छा बिना भोज कर्ना मजा हो का ? इ बाट मोर मनेम घुम्टी रहट । इच्छा बिना केक्रो फेन जबरजस्टी भोज कर्ना मजा नि हो । जिन्गीक खेल्वार करे नै परल । हम्रे डुनुजे अपन डाइ बाबा के इज्जट बचाइक लाग भोज कर्लि । टर विजय मोर मायामे अभिन सम भोज नै कर्ले हुइट ओ नैकरम कठैं । पागलहस होगिल बटै उ, मोर माया साठ नै पाके । उ बाट बट्वाइ टहिन ओ अाँखिम से अाँशक बुँडा पल्कमसे टप्पसे गिर्ठिन । रबिना बिजयहे  बहुट सम्झैठिन हौटसला डेठिन जिना आसा डेठिन खुशी करैना कोसिस कर्टिन । 




डिनेश रबिनाके गोसिन्या रलसे फेन खुशी नै रहि रबिना । केवल भोजक नाटक करल जस्टे रहिन । आखिर रबिनाहे रोके नै सेक्लै डिनेश । रबिना जिन्डगीमे खुशी लाने नै सेक्लै डिनेश । एक डिन छोर्के गैगिली रबिना । डिनेशसे माफी मग्टी बिडाई लेके सडाके लाग नाटा टुर्के उ बच्चा ओ  डिनेशहे रुवाके । 


उहे रोज से देनेशके जिन्गिम अंधरिया परगैलिन । उ छोटमोट लर्कक मुह हेर्के रहे लग्लैं । उ बच्चा बाबक कोनम सुटके डाइ कहाँ गैलबा बाबा ? कहे बर दिनेश कहिट मामा घर । कब आइ बाबा डाइ ? पाछे आइ कहिके बच्चक आशा जगैना करिट । रोज अस्टक सु्फ्लाके बच्चाहे सुटैना करिट । लर्का निदैले से दिनेश अकेलि रोइना करिट । उहे रबिना के बिछोडके पल समझके ओ बर्षोसे संगे बिटाइल डिन समझके । दिनेश रबिना हे भुलैना कोसिस बहुट कर्ठै मन नै सेक्ठैं । डिन डसा आउर खराब हुइटि जैठिन । अस्टे अवस्थामे रेनुका दिनेशके जिन्गिम अइना कोसिस कर्ठिन । रेनुका सम्झैटि कठिन मै डेम टुहिन साथ, आप टु लावा जिन्गिक सुरुवाट करो दिनेश । ढिरेढिरे रेनुका दिनेशके मनेम लागल चोटके पिर चोख्ओइना कोसिस कर्थिन । 



कुछ बरस पाछे एक रोज के बाट हो । दिनेशहे बिटल पल बेचैन कारइ टहिन । उहे बिछोड हुइल ओ रबिना हे सम्झैलक एक एक बाट याद आइतहिन । आधा रात अकेली सुन सान रहे चारु ओर । पानी अपन सुरमर बर्सटि रहे । मन जानाइ टहिन आझ दिनेशके जिन्गिम बाज मारक लाग बिटिन । कुछना कुन जरुर हुइना रहिन दिनेसके जिन्गिम । उहे बेला डुवारिम कोइ आइल जसिन संकेट पैठैं । दिनेश ढिरेसे डुवार खोल्लैं ते पानिले जम्मा भिजल रबिना हे डेख्लै । इ सब डेख्के दिनेशके डिलमे बद्रि ठरके हस हुइलिन, अचानक कहाँसे अत्रा रात रबिना कहिके । रबिना दिनेशके पाउमे गिर्लिन ओ सुसकर सुसकर रोइ लग्लिन । 




दिनेश हे रबिना छोरके जाइबर सम्झैलक बाट याड अइठिन । कले रहिंट जरुर घुमके हेर्बो टे रोइबो रबिना, जरुर पस्टैबो । मोर हृदय भिट्टरके मैयाँ महसुस कर्को उ बेला बुझबो मोर मैयाँ कत्रा गहिंर बा । जाउ रबिना तर याद करहो मोर मैयाके सागर हे । तर एकठो मोर इ बाट हरपल याड करहो अगर जिन्गिम छुक सम्सया परि कलेसे टुहार लाग इ दिल डुवार हमेसा खुलल् रहि । एक कलक सम्झटि रबिना उठैटि अपन सिनामे चप्टैटि कलै स्वागत बा रबिना टुहिन । टुहार हर गल्टि पहिलहि माफ होसेकल बा । रबिना रोना बाहेक कुछ कहे नै सेक्ठिन । दिनेशहे पटा होगैल रहिन रबिना उहाँ पिडिट बटिन । गोस्या फेन ओरागैल बटिन, सहारा कोइ नै हुइन कना । 



रबिना रो-रो के माफि मंठिन, दया ओ सहाराके भिख मंगठिन । दिनेशके डिलमे एकठो कोनुवामे हुइलेसे फेन बैठना बास मंग्ठिन । इहे डिनके प्रतिक्षामे रठैं दिनेश । एक रोज जरुर अइहिन रबिना ओ लर्कक अस्रा पूरा हुइहिस ओ अपन डाइक मैयाँ पाई कना । रेनुका फेन रबिना हे स्विकार कर्लिन । नारिनके पिर बुझले रहिन रेनुका । गल्टि हर मनैनसे हुइट । डुनुजे रबिना हे स्विकार कर्ठै ओ एक डोसरहे साथ डेहेलग्ठैं । ओराइल । 


संगम चौधरी....✍️

एक टिप्पणी भेजें

0 टिप्पणियाँ

Close Menu